Lus vzw: Iedereen verdient het om warm omringd te zijn
7 augustus 2023
Met een kleine maar fijne kern vaste medewerkers en een hele horde vrijwilligers bestrijkt Lus vzw heel Vlaanderen. Lus staat voor samen zijn en samen groeien. Dit wordt op verschillende manieren vormgegeven.
Iedereen die nood heeft aan mensen om zich heen kan een Lusgroep starten. Lus zoekt dan samen met jou naar mensen die belangrijk voor je zijn: familie, vrienden, buren, … van nu of van vroeger. Jouw Lusgroep wordt een kring van mensen die jij kiest en waar jij je goed bij voelt. Je komt samen op een plek waar jij je thuis voelt, op een frequentie en een moment die voor elk groepslid passen. Onderwerp van gesprek kan alles zijn wat er in het leven toe doet. Het is niet de bedoeling om het over koetjes, kalfjes of de voetbaluitslagen te hebben, tenzij je misschien veearts of voetbalspeler bent. Een medewerker van Lus helpt bij het opstarten: voorbereiden van de bijeenkomsten, begeleiden van de gesprekken, met vooral het stellen van de juiste vragen. Ondertussen wordt er gezocht naar een vrijwilliger (compagnon de route) die op termijn deze taken kan overnemen.
Omdat niet iedereen “zomaar” zijn plaats vindt in bestaande netwerken van sociaal contact (persoonlijk netwerk, buurtnetwerk, verenigingsleven, …) zijn Linkgroepen in het leven geroepen. Deze bestaan uit vijf tot acht mensen die elkaar van tevoren nog niet kennen. Ze komen ongeveer één keer per maand samen om een groep te vormen waar eenieder bij hoort. Doorheen een aantal zelfgekozen activiteiten leren ze elkaar kennen. Ze gaan op zoek naar wat hen met elkaar verbindt en wat niet, verkennen elkaars eigen(aardig)heid en wat ze elkaar te bieden hebben. Linkgroepen bieden een antwoord op een vraag naar meer verbondenheid: zo gewoon mogelijk, zoals in een vriendengroep waarin iedereen zichzelf mag zijn en een eigen bijdrage kan en mag leveren. Ook wanneer je niet per se “voldoet” aan de ongeschreven verwachtingen die deelnemen aan het gemeenschapsleven soms stelt: eens kunnen trakteren, geen vreemde dingen zeggen, ’s avonds lang genoeg kunnen opblijven, jezelf kunnen conformeren en opgaan in een groep … Linkgroepen groeien van onderuit. Vanuit mensen met goesting om nieuwe mensen te leren kennen. Binnen elke linkgroep wordt een plaatsje voorbehouden voor een verbinder. Iemand die deel uitmaakt van de groep en tegelijk vrijwillig de rol op zich neemt om mensen welkom te heten, ervoor te zorgen dat iedereen erbij kan horen, de samenkomst mee te plannen en organiseren, …
Last but not least organiseert Lus vzw ook workshops en ontmoetings- en inspiratiemomenten, waarin ze graag hun kennis en expertise rond verbinding delen.
Vrijwilligers zijn steeds welkom bij Lus en worden er met zorg en warmte omringd. Wat ik ook zo fijn vind, is dat je bij Lus verschillende rollen kan opnemen. Tegelijkertijd centrale persoon zijn in een Lusgroepje en als vrijwilliger taakjes opnemen bijvoorbeeld.
Mijn persoonlijke Lusparcours
Via via leerde ik Lus vzw kennen. Een collega op mijn toenmalige vrijwilligerswerk had een vriendin die compagnon de route was van een Lusgroepje. Kort nadat ik telefonisch contact had opgenomen, kwam er een kennismaker langs om te kijken wat Lus voor mij kon betekenen. Een tijdje later werd ik onder de vleugels genomen van een vaste medewerker en vroeg ik aan twee kennissen of ze deel wilden uitmaken van mijn Lusgroepje.
In die tijd stond ik voor de haast onmogelijke opdracht om een nieuw betaalbaar onderkomen te vinden. Ik moest na achttien jaar uit mijn appartementje weg. Ik kon dus alle steun gebruiken. Uiteindelijk vond ik op miraculeuze wijze mijn huidige woonst. Ook bij de organisatie van mijn verhuis was mijn toenmalig Lusgroepje zeer behulpzaam. Het was niet mijn eerste verhuis, maar wel de eerste zonder mijn familie, met wie ik door omstandigheden al meer dan tien jaar geen contact meer heb.
Na verloop van tijd kreeg ik er ook een vrijwilliger bij. De twee leden van mijn oorspronkelijke groepje zijn inmiddels om diverse redenen afgehaakt. Ook in tijden van corona en met name in de zomer van 2020, waarin ik in crisis geraakte, liet Lus mij niet in de steek. Met een ziekenhuisbezoekje, met regelmatige broodnodige babbels online en later ook met wandeldates bleef het contact behouden. Ik probeerde terug een groepje bij elkaar te krijgen, maar de paar mensen uit mijn omgeving aan wie ik het kon vragen, zagen het engagement niet zitten. De Lusmedewerkers hebben mij gelukkig niet los gelaten. Ze zijn me blijven steunen door dik en dun. Recent heb ik terug de moed gehad om twee mensen te vragen. Mijn buddy en mijn schrijfleerkracht zeiden gelukkig ja. Nu wordt er opnieuw gezocht naar een vrijwilliger voor mijn kersverse groepje.
We komen ongeveer één keer in de maand samen. In principe ben ik diegene die bepaalt wat er besproken wordt, maar ik hoor ook graag wat de anderen bezighoudt.
Het is ook best spannend voor mij, dat de mensen met wie ik elk apart een goed contact heb, elkaar nu ook leren kennen. Ik ben nogal gevoelig (en dat is zacht uitgedrukt) aan achter mijn rug en boven mijn hoofd gedoe. Dit is dus voor mij best wel opnieuw een oefening in vertrouwen. Aan de andere kant zie ik ook wel de meerwaarde. Wanneer ik het wat lastiger heb, kunnen de anderen ook steun vinden bij elkaar en eventueel bezorgdheden delen. Al blijf ik nog altijd het eerste aanspreekpunt mocht iemand zich zorgen maken over mij, maar ik denk wel dat dat voor iedereen helder is.
Sinds ik Lus ken, heb ik niet meer het gevoel alleen op de wereld te zijn. Een gevoel dat ik in mijn kindertijd en jeugd gekend heb en wat me na het overlijden in 2012 van Jeanine, mijn ‘plusmama’ en beste vriendin sedert meer dan twintig jaar, opnieuw overviel.
Ik beschouw mijn Lusgroepje als mijn zelfgekozen familie. Dat hartverwarmende en veilige gevoel van je omringd te weten door mensen die om je geven en achter je staan door dik en dun, maar toch je autonomie respecteren, dat is wat ik iedereen van harte gun. En dat rijmt!
_____
Op www.lusvzw.be vind je meer info en persoonlijke verhalen.
Tekst: Christel G. – Foto: Ann Palmers
